Als summum van het “buitenbeentjesschap”, waarvan ik ala nog geen besef had, ging ik naar een speciale school waarop allemaal kinderen met een handicap zaten, vooral spastici, open–ruggetjes en spierzieken. De overgrote meerderheid was jongen, zeker tweederde. Het was een eenzaam bestaan in een zorgzame omgeving.

Pas vele jaren na mijn lagere en vroege middelbare schooltijd daar, kwam ik er achter dat dat ook kwam, doordat de intellectuele uitdaging ontbrak echt mijn best te doen. Hoewel er wel een soort parallelklassen waren met leerlingen van vergelijkbare leeftijd, maar de ene klas meer theoretisch en de andere meer praktisch gericht, heb ik de indruk dat de klassikale lessen werden afgestemd op de zwakste leerlingen. Vooral spastische kinderen (hadden in mijn tijd) ook een cognitieve beperking. Zwakbegaafd kon je ze zeker niet noemen. Ze waren gewoon traag, vaak ook letterlijk omdat ze moeizaam spraken en niet of nauwelijks konden schrijven. Dan waren ze in de jaren zeventig afhankelijk van een elektrische typemachine, maar zonder fatsoenlijke motoriek, ging typen ook traag.

Laag leertempo
Waarom ze geen steno leerden, is me achteraf een raadsel. Als je traag bent, raak je in de loop van je leven steeds verder achterop en ik deed mee. Zo kwam ik twee jaar later dan gebruikelijk in het regulier onderwijs terecht. Achteraf maar goed ook, want zo kon ik een weerbaar de havo door. Als oudste leerling in de klas, viel me pas na mijn overstap van de Mytylschool op hoe laag het leertempo lag.

Livelingsvak
Pas na mijn overstap naar het VWO, kreeg ik het een beetje naar mijn zin, met leraren die leergierige types als ik nodig hadden om hun kennis over te dragen. Zoals we wiskundeknobbels in de klas hadden, onderscheidde ik me in een vak dat de meesten verafschuwden: Duits. Mijn leraar beloonde mij af en toe met een boek. Destijds loofde zelfs de Duitse ambassade een oorkonde uit aan de beste leerling van de school, vergezeld van een bekroond jeugdboek uit dat jaar. Tot de dag van vandaag koop ik boeken die oorspronkelijk in het Engels geschreven zijn, en niet in het Nederlands vertaald, in het Duits. Engels lees ik moeizaam, Duits niet. Zelfs onlangs een historische jeugdroman over drie generaties jongeren aan de Berlijnse muur, gekocht in Duitse vertaling, Oorspronkelijk in het Nederlands, vond ik Duits beter bij het ernstige thema passen. Prachtige familiekroniek van de Vlaamse jeugdauteur Akine Sax