Ze is precies op tijd wakker geworden. Tenminste, als ze zou moeten werken. Het dagelijks vroege opstaan is zo ingesleten dat ze de wekker niet eens nodig heeft. Ze voelt dat ze niet meer in slaap zal komen. De haast van alledag dringt zich al weer op. De honden springen op bed, lopen over haar heen, gaan precies zo op de dekens liggen dat ze zich niet meer kan bewegen, grommen tegen elkaar.

Chagrijn
Als ze maar het geringste teken van leven bij haar bespeuren, beginnen ze te klieren onder het motto : “Als er leven is is er hoop”, hoop op een rondje door het park. Ze voelt het chagrijn onweerstaanbaar opkomen Het is nog hartstikke vroeg, maar voordat ze zich ver genoeg gefatsoeneerd heeft om de straat op te durven en de honden uitgelaten zijn, zou ze al in tijdnood zitten. Maar vandaag kan ze alles op haar gemak doen, want ze is vrij. Gelukkig wel.

Randstad-baan
Van die Randstad-baan wordt ze ook niet vrolijker: de hele dag machtigingen intoetsen, alleen de namen van de verzekerden verschillen. Ze doet hetzelfde als die LBO-meisjes op de afdeling.
Niet dat zij een gestudeerd type is, maar ze heeft tenminste HAVO En plannen. Ze wil een lange en verre reis naar Zuid-Amerika maken en daar spaart ze voor. Daarom doet ze ook dit tijdelijke rotwerk en heeft ze de auto weggedaan. Aan de fiets en de trein is ze al aardig gewend. Haar collegaatjes sparen haast allemaal voor een uitzet; die, en de vriendjes waar ze dat voor doen, leveren hen ruim voldoende gesprekstof op. Ze bemoeit zich er nooit mee, het is haar wereld niet. Dat komt goed uit, want kan ze ’s middags snel weg om de twee teckels uit te laten.

Mislukkingen
De beesten zeuren niet en zijn trouw, dat kan ze niet zeggen van de vriendjes die ze heeft gehad. Ze kent mislukkingen genoeg, die heus niet allemaal haar schuld zijn geweest. Ze hoeft alleen maar aan de meest recente flop met Marcos te denken.

Honden
Ze suft naar de douche om het dagelijks ritueel te beginnen: wassen, opmaken, aankleden en honden uitlaten. Ontbijten doet ze normaal nooit, want dan moet ze nog vroeger opstaan. De honden laat ze minstens een half uur uit als compensatie voor een hele dag eenzaamheid. De beesten hebben altijd na tien minuten al gepoept, maar het gevoel anders een ontaarde moeder te zijn, dwingt haar buiten te blijven.

Spiegel
In de spiegel ziet ze dat ze met reden veel tijd voor het opmaken nodig heeft. Die make-up sessies zijn beslist de moeite waard, ze knapt er behoorlijk van op. Als ze in de loop van de dag ergens een spiegel tegenkomt, ergert ze zich lang
niet zo erg als nu, dan durft ze zichzelf best aan te kijken. Ze posteert zich tegenover haar evenbeeld om het onrecht dat de schepping haar heeft aangedaan beter te bekijken.

Modaalblond
Ze heeft van dat modaalblonde haar: strokleurig, steil en halflang. Een permanent heeft een soort suikerspin-effect; het haar krijgt een enorm volume en daardoor valt des te meer op dat het heel dun is. Langer dan ze het draagt, wild het ook nauwelijks worden, ze moet er voortdurend dooie punten uitknippen. Dit staat in elk geval nog beter dan lang, sluik piekhaar. Ook is haar gezicht iets te dik met een mopsneus erin en van die hamsterwangetjes. Een paar fletsblauwe ogen en nauwelijks wenkbrauwen dwingen haar te concluderen: alleen met veel make-up te verhelpen. Maar ze heeft ook gemerkt dat het schilderwerk met een zeker raffinement moet worden aangebracht. Omdat ze een vaalbleke huid heeft, gebruikt ze een blusher. Het is voorgekomen dat haar chef vroeg of ze misschien koorts had, omdat ze zo onnatuurlijk rood zag. Ze had zich, te verbluft om op dergelijk misplaatst medeleven te reageren, kapot geschaamd.

Borsten
Haar blik glijdt naar beneden, meer dan haar borsten laat de spiegel niet zien. Maar goed dat er zo weinig liefhebbers voor zijn, ziet ze. Ze zijn klein, te klein om ooit te gaan hangen. Nog een geluk bij een ongeluk. Het moment van zelfspot lijkt haar rotstemming zowaar even te gaan verdrijven. Maar humor is helaas niet haar beste eigenschap dus neemt het onvolmaakte figuur haar direct weer in beslag. Die zielig ingedrukte tepeltjes komen zelfs niet naar buiten tijdens de spaarzame momenten dat ze echt opgewonden was.

Wiebeltenen
Ze doet een paar passen, en terwijl ze het douchewater op temperatuur laat komen, bekijkt ze haar voeten en ziet dat ze te groot zijn en wiebeltenen hebben. Van pa, realiseert ze zich, met zijn maat achtenveertig. Ze vergelijkt zichzelf met een doordeweekse zak chips: niet echt lekker, maar je doet het ermee. Ze grinnikt door haar chagrijn heen.

Telefoon
Ze schrikt op uit haar gemijmer doordat de telefoon gaat. Wie belt er verdomme om half zeven ’s ochtends op, verwondert ze zich.
Nog droog, en bovendien nieuwsgierig gaat ze opnemen. Het water laat ze lopen, kan het mooi opwarmen. Ook dat nog, verzucht ze, als het haar jongere zus Linda blijkt te zijn. Ze kan haar normaal gesproken al niet uitstaan en nu ze weer
eens ultiem ontevreden over haar uiterlijk is al helemaal niet. Maar ze vermant zich en zegt: “Dag Linda, wat bel je vroeg. Ja, ik weet dat je moet werken, maar ik wil graag met je praten”, hoort ze. “Ik ook met jou”, denkt ze verbeten,
maar vraagt zo vriendelijk mogelijk of tien uur schikt en of Linda naar haar toe kan komen. Zo heeft ze nog een paar uur de tijd om te bedenken of ze haar eindelijk de waarheid gaat zeggen.

Zusters
Terwijl ze onder de douche staat, vergelijkt ze zich met haar zus. Linda is fee-blond, overal even goed geproportioneerd en altijd bruin, omdat ze als stewardess overal ter wereld de zon kan opvangen. Linda heeft had een paar jaar geleden zelfs de finale gehaald van de Miss-Holland verkiezing. Ze weet natuurlijk ook wel dat haar zus dat strakke lijf voor een deel te danken heeft aan de sportschool, maar ook vroeger al was zij het lelijke eendje ten opzichte van de zwaan Linda geweest. Niet alleen haar uiterlijk zit haar dwars, maar ook dat Linda door jongens meer crispy wordt bevonden dan zij.

Het doet er niet toe dat ze eigenlijk niet eens zou willen praten met de kerels waarmee Linda naar bed gaat. Ze wil gewoon rancuneus zijn en er is genoeg reden voor.

Wraakzucht
Het warme water spoelt de wraakzucht een beetje van haar af en de hondjes die als altijd vrolijk tegen haar opspringen als ze aanstalten maakt met hen naar buiten te gaan, stemmen haar zelfs even mild. De woede maakt zich opnieuw van haar meester als ze door het park slentert en de beesten in de rondte snuffelen voor even interessanter vinden dan haar aandacht. Wat moet die zus van haar? Als Linda maar niet met het verhaal komt aanzetten dat ze met Marcos naar bed is geweest, want dat heeft hij haar een paar dagen terug zelf opgebiecht.
Ze heeft zich voorgenomen Linda vanmiddag met die kennis te overdonderen en haar er dan voorgoed uit te gooien. Omdat ze er toch al achter is dat Marcos een notoire vreemdganger en een leugenaar is, heeft ze het toch al uitgemaakt, maar dat geeft haar zus nog geen vrijbrief om met hem aan te pappen. Ze geeft heus nog wel om hem, is alleen diep teleurgesteld. Welk recht heeft die meid om met hem te doen wat zij jaren uit liefde met hem heeft gedaan, waarvoor ze met hem heeft samengewoond, geruziet, geleefd. Ze vindt het idee ook onverdraaglijk dat ze samen misschien plezier gemaakt hebben over haar gedrag en
hebbelijkheden in bed. Zo is het trouwens altijd gegaan, hoe vaak moest ze achteraf niet ontdekken dat Linda het had aangelegd met één van haar vriendjes. Zelfs ma had de concurrentiestrijd met haar eigen dochter een keer verloren, herinnert ze zich. Ze zal vandaag met haar afrekenen, ze moet alleen nog bedenken hoe ze dat zo kan doen dat ze er het meeste plezier aan beleeft. Haar eenvoudig wegsturen is niet genoeg, ze moet al haar gal kunnen spuwen.

Herrie
Ze wast nog luidruchtiger af dan anders. Van opwinding natuurlijk. Ze begrijpt niet waarom ze zelfs niet rustig aan kan doen, nu ze alle tijd heeft.
Ze doet alles jakkerend en maakt altijd een nerveuze indruk. Ze weet dat haar broer de hoorn altijd een stuk van zijn oor weghoudt als ze belt. Anderen vragen steevast of ze haar stem niet wat kan dempen. Haar haastige gedrevenheid veroorzaakt herrie.

Ze moet nog stofzuigen ook. Vooral vanwege de honden iss dat een dagelijkse bezigheid. De beesten verharen zomer en winter en ook al schreeuwt ze ze voortdurend van de bank af, zeil zou pas echt uitkomst bieden.

Aanval
Ze overweegt ze hoe ze de aanval vastbesloten kan openen, zonder af te wachten wat Linda te berde zou kunnen brengen. Als ma ervan hoort, zal ze zeker teleurgesteld zijn. Ze ziet toch al met lede ogen aan dat de relaties tussen haar kinderen niet bepaald hecht zijn. Triest voor moeder dat ze gedwongen is een punt achter het contact met Linda te zetten. Het zou nog lastig genoeg worden om Linda te ontlopen. Ma zou geen partij kiezen en ook op verjaardagen zal ze haar geregeld tegen het lijf lopen. Ook heeft ze nog steeds geen idee hoe ze Linda moet aanpakken en veel tijd heeft ze niet meer. zeker niet genoeg om een overweldigend verhaal op te schrijven, dan kan ze beter uit haar dagboeken gaan voorlezen. Ze zet thee. Is het allemaal wel de moeite waard? Is het niet beter om te doen of haar neus bloedt en het contact te laten doodbloeden?

Wraak
Maar ze wil zo graag wraak nemen. Waar is haar woede trouwens gebleven? Met het spoelwater in de goot verdwenen? Ze begrijpt zichzelf absoluut niet meer. Wat moet ze zeggen; Linda zou zo komen en ze moet de was nog centrifugeren en ophangen. Ze kan eigenlijk weinig anders doen dan afwachten, de moed zou nog wel
komen en het gezicht van Linda zou de woede wel weer aanwakkeren, dat hoopt ze tenminste. De bel gaat, … eindelijk. “Dag Linda, zegt ze te hard, “leuk je weer te zien”.