Mijn stiefvader was een weeshuisjongen net losse handjes, waar vooral mijn moeder de gevolgen van ondervond. Ze liep geregeld met een blauw oog rond of een opgezwollen wang. “van de trap gevallen”, zei ze dan meestal als een buitenstaander naar een verklaring viste. Alleen haar zussen en wij wisten wel beter. Mij trok hij soms flink aan een oor, of dreigde met huisarrest. Daar liet hij het meestal bij in mijn kindertijd, in mijn pubertijd sloeg hij me nauwelijks meer. Mijn biologische vader ging er later prat op dat het relatief milde optreden van mijn stiefvader, voor zover het mij betrof, te maken had met de waarschuwing die hij mijn stief zou hebben gegeven: “blijf van mijn kind af, anders krijg je met mij te doen”. Ik wist op dat moment nog niet dat ik niet met mijn verwekker in hetzelfde huis woonde, maar ging er vanuit dat de man met wie mijn moeder getrouwd was, ook mijn biologische vader was.

Hij heeft mij als baby netjes als zijn zoon gewettigd en ik heb me nooit achtergesteld gevoeld. In tegendeel misschien wel. Hij zag me voor vol aan; in mijn jeugd schaakten we veel samen en hij knutselde en timmerde met me. Hij heeft me zelfstandig leren fietsen, hoewel ik daarmee moeite had en mijn moeder dat maar gevaarlijk voor haar oudste kind en vermoedelijk enige liefdesbaby vond. Ik ben in elk geval geen tweede generatie weeshuisslachtoffer door mijn stiefvader geworden, terwijl mijn halfbroers heel zeker “tweede generatie kampslachtoffers” zijn. Hun vader en mijn verwekker heeft alle initiatief uit hun gedrukt, door ze waarschijnlijk dag in dag uit te kleineren en ze geen verantwoordelijkheid te gunnen, zoals ze hen in het Jappenkamp dag na dag hebben gekleineerd. Mijn biovader was 11 jaar en de oudere jongens pikten zijn eten af, toen hij van zijn moeder werd weggerukt en tussen de volwassen mannen en de grote jongens.